Als de ruis om je hoofd is verdwenen

De mist trekt een grijs-witte waas over het landschap. Nauwelijks zijn de contouren zichtbaar van de bomen in de verte. De anders zo intens gekleurde herfstbladeren ogen grauw, de wind is guur en de vochtige lucht doet de botten verkleumen. De lucht is eentonig grijs. Je merkt hoe het lichaam in elkaar duikt om de warmte vast te blijven houden. Om je heen kijkend, voel je je afgesloten van de wereld.

Zo zonder het licht van de zon lijkt de wereld grauw. Alle glans lijkt verloren, bedekt onder een laagje mist.

De uiterlijke wereld lijkt je interne wereld te weerspiegelen. Met mooie titels worden er verschillende namen en gradaties gegeven aan dit gevoel: een baaldag, een herfstdipje, een depressie, overspannen… Duidelijk is dat het even niet goed gaat. Je bent als het ware afgesloten van je eigen zelf. Te veel gericht op de buitenwereld, proberen te voldoen aan de eisen die je denkt dat er aan je gesteld worden.

Deze mistige dagen zijn een uitnodiging om weer terug te komen bij jezelf. Eens goed te kijken, want… zijn die eisen die de buitenwereld lijkt te stellen, eigenlijk niet je eigen overtuigingen? Als je tijdelijk de buitenwereld van de kaart veegt, zijn deze overtuigingen er eigenlijk nog steeds, toch? “Je moet je best doen, je niet aanstellen, gezellig doen, meedoen, normaal doen en vooral niet zeuren. Gewoon doorgaan…”

Wanneer stapje voor stapje de ideeën over jezelf, die ideeën die je voor waar aan neemt, helder worden, krijgen ze de kans op te lossen. De grondslag van al de ideeën die je over hebt, ligt in het geloof van het idee “ik”. Het idee dat je een afgescheiden persoontje bent in deze wereld.

Je ontdekt daar, midden in de mist, je eigen lichtje, je eigen zon.

Voelend en onderzoekend, in jezelf, in stilte, alleen of samen, kom je tot de kern van de ruis. Je voelt, ervaart… en ineens breekt de zon door! Je ontdekt daar, midden in de mist, je eigen lichtje, je eigen zon.

Langzaam trekt de mist weg en ligt alles, de hele wereld weer open. Opgenomen in het geheel, de glans is weer terug. De zon schijnt, het licht straalt. Onophoudelijk.

Alline van der Meulen

Geschreven voor:
Nieuwsbrief Spiritueel Centrum Pacha Mama, december 2019