Geen idee

Eerder wil ik van alles bereiken. Vele idealen kwamen voorbij. De wereld mooier maken, gelukkiger. De wereld mooier maken, gezonder. Ik wilde mensen kunnen helpen. Hoe? Dat wist ik niet, maar ooit zou het moeten kunnen.

De wind blies en blies… en net als de bladeren waaiden alle idealen weg.

En nu? Ik weet het niet.

 

Eerder had ik veel ideeën. Over hoe gezondheid zou werken. Over wie wij zijn. Over de wereld. Over mezelf.

De storm waaide en waaide… en verwaaide alle ideeën.

En nu? Ik weet het niet.

 

Er was een besef over goed en slecht, het juiste en onjuiste. Vanuit mijn perspectief wel te verstaan. Een continue wisselend perspectief in sommige opzichten.

De wind woei en woei… grote takken bliezen weg en niets bleef over.

En nu? Ik weet het niet.

 

En net als de grote, hoge boom sta ik hier. Stevig verankerd, maar kaal. De wind waait om mijn oren. Niets krijgt de kans zich vast te klampen.

Want de wind waait en waait…

 

Maar ergens binnen in mij, voel ik het borrelen en groeien. Bij sommige takken komen voorzichtig de beginselen van een knop tevoorschijn. Niet te snel! Voorzichtig, want er komen nog veel winderige, koude dagen!

 

Geef het rust, geef het voeding en vertrouw. De knop zal ooit uitbloeien tot iets moois. Maar nu nog even niet.

Want de wind waait.

De wind waait maar door.

 

De wind waait en dat is wat ik weet, nu.

 

 

Alline van der Meulen

Februari 2020