Mijn God

Etty Hillesum, vaak moet ik aan haar denken de laatste dagen. Natuurlijk, ons leven is niet te vergelijken met waar zij in zat. Maar anderzijds is iedere situatie in wezen hetzelfde.

Kwijn je weg in onzekerheid? Is angst de winnende factor? Bestaat de wereld uit ‘ik, ik, ik ennuh owja jij bent er ook nog?’. Natuurlijk!

Etty schrijft:

 …Binnenin me zit een hele diepe put. En daarin zit God. Soms kan ik erbij. Maar vaker liggen er stenen en gruis voor die put, dan is God begraven. Dan moet hij weer opgegraven worden.

Stenen en gruis. Zo mooi gezegd!

Maar, om te beginnen. Er was een tijd dat ik allergisch was voor het woord God. De God van goed en kwaad, als een personage ver buiten onszelf.

Totdat er ervaringen komen die woordeloos zijn. Kleine, nietszeggende momentjes. Niets bijzonders, zo op het eerste gezicht. Maar zo intens, dat daar enkel nog het woord God bij past. Daarom is het teruggekeerd, dankbaar voor deze invulling ervan.

Ik merk dat er nog wat schroom is om het woord te gebruiken. Maar ze is te mooi om het voorbij te laten gaan vanwege de grootsheid ervan.  Ze is te mooi. En niet omdat ík in staat ben haar in ere te herstellen. Dat zeker niet.

Stenen en gruis. Met name het denken, wat zich continu een weg weet te banen en alles ondersneeuwt. Steentje voor steentje moeten ze weggedragen worden. Wat een werk! En wat blijft er over? Niets! Niets om nog aan vast te houden.

Alles was er al. Binnenin me, in die diepe put, op sommige dagen. Mijlenver weg.

Uiteindelijk stond ik alleen zelf in de weg. Alleen ik, tussen God en de wereld in. En zonder dat?

God in Alles.

‘Vertrouwen’ valt weg. Er is niets om op te vertrouwen. ‘Accepteren’ valt weg, er valt niets te accepteren. Dat is nodig op de momenten dat ik er ben en U in de put zit.

Maar sinds ik opgehouden ben met graven, sinds ik ben gestopt met water naar de zee dragen…

God in Alles.

Misschien zit u morgen weer bedolven, dat kan net zo goed! Maar nu, God in Alles.

Opstaan, na de dood

Een klein geultje

En kleine sprong

Huppelend, haast onopgemerkt

Zonder die zware steen

Zonder die zware stenen op mijn hart

Dartelt het leven

Kijk! Daar! Een grauwe, donkere wolk

Kleddernat, verkleumd tot op het bot

Maar voor dat…

Stralend, de zon

Het licht van binnenuit

Niets te doen

Als liefde stroomt

Het hart verlicht

Is alles God

Alline van der Meulen

maart 2020

foto: www.pxhere.com